Spraakstoornissen

Fonetische articulatiestoornissen zijn problemen met het uitspreken van een of meerdere spraakklanken waarbij de klank technisch niet correct gemaakt wordt en dus vervormd klinkt. De spraakverstaanbaarheid is hierdoor slechter. Het komt vaak voor dat kinderen de klanken s,z,t,d,n,l met de tong tussen de tanden of tegen de bovenste snijtanden vormen. Maar er zijn ook nog andere klanken die voor een kind een echte uitdaging kunnen vormen (denk maar aan die lastige r). Met logopedische oefeningen worden deze foutieve klankproducties gecorrigeerd.

Fonologische articulatiestoornissen zijn stoornissen waarbij de klanken afzonderlijk wel correct gevormd kunnen worden, maar ze kunnen niet correct gebruikt worden bij het maken van woorden. Kinderen maken de klankstructuur eenvoudiger. Wanneer ze dit te lang doen en hierdoor minder tot zeer slecht verstaanbaar zijn, wordt logopedische therapie aangeraden. Voorbeelden van fonologische processen zijn: het steeds weglaten van 1 klank binnen een medeklinkerverbinding (vb. teen i.p.v. steen), het steeds weglaten van de eindklank (vb. deu i.p.v. deur), het vervangen van klanken als gevolg van buurklanken (vb. kiki i.p.v. kiwi), het herhalen van lettergrepen (vb. wawa i.p.v. water),…